چرا اينقدر زود باور هستیم؟ چرا قبل از قبول حرفی درباره آن خوب فکر نمی‌کنیم؟ بسیاری از مشکلاتی که امروزه برای‌مان پیش می‌آید و با آنها در حال دست و پنجه نرم کردن هستیم معلول این زودباوری‌مان است! زودباوری و دهن بینی ثمره کوته خردی و نداشتن توانایی در درک روابط علت و معلولی و نداشتن آشنایی با محیط اجتماعی و تشخیص ندادن دوست از دشمن و راست از دروغ و صحیح از غلط است.

ساده‌لوحی حماقت نیست و حماقت نادانی نیست.  آن‌گاه که از چیزی سر درنمی‌آوریم، پیش می‌آید که تصورهای خطایی درباره‌ آن داشته باشیم.  ساده‌لوحی گاه از یک معصومیت اخلاقی برمی‌خیزد.  انسان‌های نیک اخلاق معمولا زودباور و خوش‌قلب اند که در بسیاری از مواقع این خصلت خوب کار دست‌شان می‌دهد.

افراد سطحی‌نگر، بسیار زود باورند و به راحتی می‌توان فضای ذهنی‌شان را اشغال کرد و زمام اندیشه‌شان را به دست گرفت.  این افراد به دلیل اینکه به معضلات هر مسئله توجه ندارند و از تجربه و تحلیل عمیق و همه جانبه مسائل زندگی عاجزند، به سرعت و به سهولت به «یقین» و اطمینان می‌رسند.  به طور اصولی شایسته است که انسان‌ها نسبت به یکدیگر با اعتماد رفتار کنند ولی وجود درجه‌ای از احتیاط نیز در رفتارهای اجتماعی ضرورت دارد زیرا ممکن است گفتار دیگران چه به صورت ارادی و چه به صورت غیرارادی گاهی درست نباشد.

نه تنها در بیان حقایق بلکه در بیان افکار، عقاید و احساسات شخصی خود، واضح و دقیق سخن بگویید. ندادن اطلاعات و اجرای پنهانی برنامه ها، به راحتی آشکار شده و موجب ایجاد رنجش و شک در دیگران می شود. تنظیم اوقات مشخصی برای گفت و گوهای دونفره، درست مانند زمانی که در دسترس هستید، این پیغام را به دیگران منتقل می کند که شما به آنها اهمیت می دهید و همیشه حضور دارید.

بقیه در ادامه مطلب . . .